Herken je dat?

Morgen heb ik weer een fotografiedag. Omdat ik dan niet veel tijd overhoud post ik nu maar. Het is een waargebeurd verhaal waar jullie misschien wel wat in herkennen?

Het voelt altijd als een feestje om rommelmarkten af te struinen en kringloopwinkels onveilig te maken. In heel wat afgedankte spullen zie ik wel wat moois. Juist als ik me innig voorneem om alleen maar even te kijken en zeker niets te kopen begint het kringloopdraakje (die ergens in mijn genen verstopt zit) hevig te protesteren. Het lijkt wel of ik dan net tegen de meest geweldige spullen aanloop. Met lege handen thuiskomen na een kringloopbezoek is dan ook een vaardigheid die ik nog onder de knie moet leren krijgen. Gelukkig hebben we een grote schuur waar ik al mijn schatten in kan opbergen. Vol trots laat ik s'avonds alles aan Marinus (mijn man) zien die duidelijk minder enthousiast is. Meewarig kijkt hij naar het gekochte moois terwijl hij zijn best moet doen om niet te vragen wat ik in vredesnaam met al die troep moet. Om me enigzins tegemoet te komen zegt hij: "Het is wel veel, wel leuk ja". Van zijn gezicht is duidelijk af te lezen dat hij het maar niets vindt. "Wacht maar tot ik er iets moois van heb gemaakt" verzeker ik hem en daarmee is de kous af. Moedig begin ik wat later aan de grote klus. De lampenkapjes ontdoe ik van het varkensblaas en tover ik om tot gezellige tuinverlichting. Van het varkensblaas knip ik cadeaulabeltjes. Ik schrijf er met fine liner tekstjes op en hang ze vervolgens in verjaardagsboeketjes, tenen manden tover ik om tot windlichten en van de oude paarse sprei brei ik een tasje voor Annelot onze dochter. Van de oude kastpoten maak ik mooie stillevens, langs de shopper maak ik rozen en......... hmmmm ik heb me toch wel weer laten verleiden tot het kopen van veel te veel. Zou Marinus dat bedoeld hebben toen hij zo keek vraag ik me af. Ik besluit het maar direct aan te pakken en als ik laat zien wat ik gemaakt heb zeg ik er binnensmonds achteraan: "uhm, het was toch wel wat veel, misschien moeten we maar wat terug brengen?"

Helemaal opgelucht laadt Marinus de auto vol. Bij het afgiftedepot moet ik bij sommige dingen toch wel even slikken maar dapper sta ik alles af. "Laten we nog even naar binnen gaan" zeg ik als de auto leeg is. "Heeeeel even, alleen maar kijken"verzeker ik hem. Als we na een half uurtje winkelen weer naar huis rijden ligt er op de achterbank alleen maar een oud stoeltje en een maf rekje die ik heel handig om kan toveren tot wat anders. Sommige dingen zal ik wel nooit leren, arme Marinus!

Alvast een hele fijne start van de nieuwe werkweek!

Groet,

Makkie