Een prachtige dag!

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Na een periode van afscheid nemen van een heleboel " voor het laatst"  dingen ging Job trouwen met zijn Bertine. Nadat Job de Donald Duck had gelezen (zo'n voor het laatst ding) ging hij strak in het pak zijn bruid ophalen. Samen met Annelot bracht ik hem eerst naar de trouwauto. Tja en omdat er een echte Laban ging trouwen verliep het niet helemaal volgens schema. (Niet geheel zonder mijn toedoen) vertrokken we al iets te laat van huis. Halverwege vroeg ik me af of Job zijn bruidsboeket wel mee had genomen. Uhm nee dus! Snel Bertine's broer gebeld zodat wij niet terug hoefden. 

De auto was een plaatje! Een echte tweepersoons oude MG, de perfecte auto om je bruid in op te halen. 

Maar eerst mocht Annelot naast Job zitten op weg naar Bertine. Wat een geweldig gezicht om daar achter te rijden! Mijn oudste en mijn jongste. (Ik had alleen mijn autoruit wel even mogen wassen).

 Nou, ik hoef niet te zeggen dat Annelot het helemaal geweldig vond die rit! De foto spreekt boekdelen.

 En daar staat hij dan, onze zoon, met een inmiddels alweer verwaaid kapsel, klaar om zijn vrouw " in ontvangst" te nemen.

Zijn reactie was echt zo verschrikkelijk leuk! Hij was helemaal sprakeloos zo mooi als hij zijn bruid vond.

Toen ook nog een foto van ons tweeën laten maken. Ik besefte dat we (Marinus en ik) een geweldige man afleverden. Een gouden kerel die ons zoveel goeds heeft gebracht. Job jongen wat ben ik trots op je! Bedankt voor alles wat je ons hebt gegeven in al die tijd dat je bij ons woonde. We hebben veel meegemaakt en dat was beslist niet altijd makkelijk maar ik kan me niet herinneren dat we ooit een echte ruzie hebben gehad (behalve bij de te fanatieke spelletjesavonden dan). Jij bent mijn oudste, mijn: toen-werd-ik-moeder kind. Die bijzondere band zal ik altijd met je blijven delen. Ik hou van je van de maan en weer terug, 10x om de wereld x1000 en wat zeiden we allemaal nog meer tegen elkaar. Er is geen woord van gelogen!

Rij met je lieve vrouw jullie leven samen tegemoet! En besef dat in ons hart net zoveel liefde is voor haar, onze nieuwe dochter. Weet dat jullie altijd bij ons kunnen komen met jullie vreugden en verdriet. Enne de spelletjes daar verheug ik me al weer op!

Er waren grote en kleine mannen

en een gekke bruidegom

een mooie ceremonie op het gemeentehuis

met tranen van geluk

Er waren hartelijke felicitaties

en een zielige duif die (nadat Job hem uit een veel mooiere rieten mand had gehaald en in de lucht had gegooid) net zo hard weer naar beneden plofte. De stakker was gekortwiekt en kon dus helemaal niet vliegen. Nadat we wisten dat de duif op wat buitelingen en een uitgedund verenpak  na niks mankeerde moesten we er erg om lachen maar je snapt dat het een sneu gezicht was. 

Er waren een hoop zonnebrillen (met leuke jongens)

want de zon deed goed haar best!

 Er waren 40 daggasten

 waarvan beide opa's en oma's en zelfs nog een overgrootoma

 en o wat heerlijk, er ontbrak niemand, het is de hele dag goed gegaan!

 er waren heel veel goede vrienden

en er was heerlijke taart

en er was al weer een volgende generatie aan het oefenen voor bruid

   

Soms leek ik een beetje wit

 en soms leek ik een beetje op mijn zus (tenminste, dat zei iedereen).

Ook was er een arme Klaas-Jan die s'morgens al een dronken automobilist tegen zijn auto aan had zitten met een behoorlijke schade tot gevolg.

(Zijn bril was al eerder gecrashed hoor).

en een meer dan grappige Johan die als hobby moeders knuffelen heeft.

 Er waren een soort van gangsters die zongen over schatjes en foto's en dan dreigend met stoelen begonnen te stampen

Maar ach omdat je zoon maar 1x trouwt genoot ik met volle teugen

op een prachtige locatie

Om 2.00 uur lagen er weer 8 logees in de woonkamer. Het bleef nog een tijdje onrustig in huize Laban.

Er waren spreekkoren die riepen: " Waar is het feestje? Hier is het feestje! en meer van zulk soort dingen.

Dit blog is ook voor Job en Bertine die nu op huwelijksreis in Turkije zijn. Zo kunnen ze op een rustig moment ook weer wat dingen terug zien. 

Helaas heb ik geen foto's van de kerkdienst (wat ik zelf een hoogtepunt vond), gewoon om het feit dat ik toen zelf geen foto's heb gemaakt. Er zullen ongetwijfeld heel wat foto's van gemaakt zijn dus daar is het wachten op.

De echte reportage is gemaakt door onze neef Martin van Verbeeldme.nl
De twee foto's hieronder zijn van hem.

En ja..... nu gaan we proberen ons gewone ritme weer op te pakken. Het voelt nog even leeg hier in huis. De tranen liggen redelijk aan de oppervlakte. Dit is deels vermoeidheid en deels omdat we nog even moeten wennen dat Job hier nu echt niet meer woont. En geloof me, Marinus heeft er ook last van.
Deze week ben ik nog erg druk, zaterdag vieren we de moeder/dochterdag en de voorbereidingen zijn in volle gang. Ik heb dus afleiding genoeg gelukkig.
Lieve Job en Bertine, geniet van jullie tijd in Turkije!
Lieve blogvriendinnen een hele fijne start van de week!
Groet,
Makkie