Over een gele garnalenbroek, de Heer is mijn herder en een mistige toepassing

" Ja, wat heeft dat nu met elkaar te maken"  hoor ik je denken. Heel begrijpelijk want als ik mijn eigen clou niet wist had ik er ook niks van begrepen.

Afgelopen weekend vierden we in Zandvoort met 750 vrouwen EVA's vriendinnenweekend. Wat een heerlijk feest! Ik zou je alles heel uitgebreid willen vertellen maar ik moet me echt beperken tot een rode draad.

Die draad begint op het strand waar ik liep. Het eerste wat me opviel was een knalgele garnalenbroek die over een dikke strandpaal hing (waarom weet ik eigenlijk niet, ik denk dat hij daar in goed vertrouwen overheen gehangen was om te drogen).

Kijk, die broek is nou niet bepaald een high fashion comfortabel modeitem. Alleen de kleur al! De stugge stof maakt dat het lopen bemoeilijkt wordt. Moet hij er ook nog eens mee door de zee lopen! In rustig water is het al lastig om te lopen, laat staan met een knalgele, rubberachtige stugge broek aan in de golven van de zee! Dat is dan ook nog niet alles, want wil je garnalen vangen dan moet je ook nog eens een groot net met je meeslepen.

Toch weet die visser: zonder broek word ik nat en bevangen door de kou, en zonder net geen garnalen.

Zie je hem lopen die visser? Voorovergebogen, zo af en toe wankelend door de golven die tegen hem aanslaan. Misschien praat hij zichzelf wel moed in: " Kom op, doorgaan, niet opgeven, nog even, straks wordt je werk beloond. Opgeven? Nee, doorgaan! Dat net moet vol.

Dit beeld is in grote lijnen te vergelijken met het thema van het vriendinnenweekend: Het simpele leven naar aanleiding van psalm 23.

Deze psalm gaat over een herder die zijn schapen leidt. Een zwaar bestaan, dat herdersleven. Om zijn kudde compleet te houden moest hij 24/7 opletten. De wegen gingen door onherbergzaam gebied, maar de herder wist de plekken waar het uiteindelijk goed toeven was. De schapen hadden geleerd de herder te vertrouwen en te volgen. Door deze samenwerking komt de kudde uiteindelijk bij het sappige gras en het water in overvloed uit de beek.

Een mooie vergelijking van real life. Dat gaat nl niet altijd over mooie aangelegde paden. Je kunt in je leven een hoop kuilen en hobbels tegenkomen. Hoe kun je ondanks dat alles toch een goed leven hebben en welke rol speelt God daarin, daar ging het weekend over.

Het was een prachtig programma met een bijzonder mooie opening met living statues, een optreden van de band Stone washed, boeiende lezingen, geweldig cabaret, diverse workshops (waaronder de mijne) een heerlijke zondagochtenddienst, verukkelijke maaltijden (och jongens toch, die chocoladefontein!!!) 750 prachtige vrouwen en (mijn hoogtepunt) de afsluiter waarbij iedereen een armbandje kreeg (met de Heer is mijn herder erop) die ze bij haar vriendin mocht omknopen. Daarbij vertellend waarom die vriendin zo speciaal is. Ook ik draag zo'n armbandje. De woorden die mijn vriendin erbij vertelde koester ik als een prachtig lied in mijn hart.

Gisterenavond door de dikke mist bijna 200 km naar huis gereden. Alweer zo'n de Heer is mijn herdermoment. Ik reed in een piepkleine wereld, het enige wat ik zag was een stuk streep op de weg en de mistlamp van de auto voor me. Het was best eng en zwaar vermoeiend maar ik wist: Na die 200 km bikkelen, onder de bescherming van mijn Herder, achter die rode mistlamp aan, zou ik thuis komen. En thuis kwam ik! De veilige plek waar ons complete gezin was. Wat een rijkdom! Mijn man, mijn 5 kinderen, Annelot's vriend en in mijn herinnering alle ervaringen van dit bijzondere weekend!

http://www.youtube.com/watch?v=krxL2xdWeKY

Groet,

Makkie