Een dag vol emotie

Vanmorgen begon de dag om 7.30 uur. Het was rustig in de stad. Gisterenavond was dat wel heel anders. Ons hotel grenst aan een Thais restaurant waar een soort van pingelbandje de hele avond stond te jengelen. Het begon als schattig maar na een tijdje kwam het gepingel de neusgaten uit. Het was sowieso weer chaos. Waar Nederland huiswaarts trekt sávonds is het hier net of iedereen de straat op gaat. De straatgeluiden houden gewoon niet op. De geur van benzine prikkelt elk moment van de dag de neus. Doe daar een vleug open rioollucht bij en je kunt je een voorstelling maken hoe het hier ruikt. Het is dan ook niet raar dat je hier veel mensen vindt met een mondkapje op. Tot op het moment van naar bed gaan was de straat afgeladen vol met mensen tot piepkleine mensjes aan toe.

Vanmorgen zijn we eerst naar een bijeenkomst geweest van verschillende kerken in Pattaya. Wat was dat bijzonder zeg! Er waren heel veel nationaliteiten (er waren nog meer groepen die hier een werkvakantie hebben). We voelden ons zo verbonden met elkaar. Samen ergens op een plekje op de wereld, in een stad met zoveel nood, gaan voor hetzelfde doel. Ik zal nooit meer vergeten dat we met ons allen zongen: With all creation I will sing, Glory to the King of Kings. Het trof me enorm. Je ziet zoveel ellende om je heen en je kunt je zo machteloos voelen. Gods liefde gaat daar dwars doorheen. Hij is het die eens alles nieuw zal maken en zal helen. O help, nu ik dit schrijf heeft mijnheer de Pingelman zijn stokken weer gevonden. Het zal de hele avond wel weer zo doorgaan, maar goed, dat ter zijde. Nadat we elkaar gezegend hadden zijn we naar het Tamarcentrum gegaan in de songtow. De chauffeur had zijn hele gezin voorin zitten, papa, mama en twee kinderen (baby van een maand en kindje van 2). Het kleine ding was er helemaal aan gewend, ze wist zich te vermaken op 20 cm ruimte. Ik heb er een foto van gemaakt goed kijken dan zie je het kind zitten. In het Tamarcentrum gewerkt in de kaartenruimte. Ondertussen veel gelachen met die meiden daar. Met handen en voeten kun je echt hele gesprekken voeren en lol maken. Om 17.00 uur vertrokken we naar de bars. Ik kan niet goed beschrijven hoe dat was. Er zijn zoveel bars, je kunt het je niet voorstellen als je het niet gezien hebt. Alles wat je ziet, waar je ook kijkt, het is allemaal bar, slenterende mannen en meisjes. Daar tussendoor lopen heel veel locale verkopers met alle "merken" die je maar bedenken kunt. Aan rolexen, Diors en DG geen gebrek hier. In groepjes van 4 gingen we de straat op. Contact met de meisjes was heel gemakkelijk. Tussen de meisjes namen we plaats aan de bar. De verhalen zijn schrijnend. De meesten hebben hun familie ver weg wonen en soms jaren niet gezien. Een meisje vertelde dat ze lachen met de mond maar huilen met het hart. Er was een meisje die er nog maar drie dagen was. 19 jaar oud met een kindje van 2. Twee maanden ervoor was haar man overleden door een ongeluk. Nu moest ze dit werk gaan doen om voor haar kind te kunnen zorgen. Ik kan zoveel meer schrijven maar ik moet echt gaan slapen nu. We hebben veel meisjes uit kunnen nodigen, wat zou het geweldig zijn als vrijdag op de vrijkoopavond de zaal te klein is! Het was ondanks al de rottigheid die we gezien hebben een geweldige dag. We waren er voor de meisjes, we konden een stukje van onze liefde doorgeven, het was fantastisch om te doen. Aan het einde van de bezoeken ontstonden er spontaan groepjes biddende vrouwen, temidden van alle barbedrijvigheden. Nu eerst slapen maar ik zie al weer uit naar morgen. Heel veel liefs uit het warme Thailand van ons alle 54!